Mike Zito (US) Blues Banana Peel Ruiselede (14-09-2024) reporter & photo credits: Marcel info band: Mike Zito info organisatie: Banana Peel © Rootsville 2024

Het blijven drukke muzikale tijden dit najaar en mijn blues mobiel draait overuren. Vorige week nog in Limburg voor R.J. Mischo, nu richting West-Vlaanderen en de Banana Peel, waar alweer het bordje “sold out” fier aan de voordeur prijkte. Het wordt een gewoonte daar.

Vandaag had één van de oudste clubs van het land Mike Zito en zijn band te gast. Bijna dag op dag een week sinds zijn laatste passage vorig jaar met zijn “bloedbroeder” Albert Castiglia. Zito, geboren in St Louis, Missouri in 1970, begint gitaar te spelen op zijn vijfde. Doorzettingsvermogen en discipline maken dat hij in zijn tienerjaren al naam en faam bereikt in de lokale scene. Ondertussen is Mike uitgegroeid tot een welvermaarde blues artiest met een resem aan cd’s achter zijn naam en een pak Awards op zijn kast.

Mike Zito zweert bij eerlijkheid, authenticiteit en integriteit. Elk woord en elke toon télt, en dat is waarom hij zoveel luisteraars en fans weet te begeesteren. Op vandaag is hij één van de meest bejubelde artiesten in de hedendaagse blues scene. Zijn laatste plaat “Life Is Hard” die dit jaar werd uitgebracht op Gulf Coast Records, is er alweer eentje van grote klasse en ik vermoed dat wij hiervan wel een stevig stukje van zouden te horen krijgen. Te meer dat deze plaat er kwam na de dood van Mike’s vrouw, wetende dat zij de drijvende kracht was om hem dit album te laten maken.  Respect!

Er stond een stevig trio op het podium met, naast Mike, Matt Johnson aan het drumstel en Doug Byrkit op bas. Iedereen was er klaar voor en keek uit naar een avondje stevig gitaarwerk. Dat laatste kwam er al van bij het eerste nummer ‘Mississippi Night’. Wat onmiddellijk opvalt is de speciale stem van Mike. Knap en met een speciaal timbre. Onze gitaarslinger vervolgt dan met ‘I’ll Make Love To You Anytime’ van J.J. Cale. Met ‘Blues For The Southside’ serveert het trio een pittig instrumentaal nummer, zo eentje waar Mike volledig in zijn sas is en hij zijn gitaar skills volop kan tentoonspreiden, veelvuldig gebruik makend van zijn effectpedalen.

Zijn ritmesectie staat als een huis en het is genieten van bas en drum. Na ‘Hell On Me’ krijgen we de titeltrack van zijn nieuwste schijf met ‘Life Is Hard’ en dat wordt gevolgd door het stevige ‘Waste Of Time’. De liefhebbers van het betere gitaarwerk zijn duidelijk aan het smullen.

De songs worden in snel tempo afgevuurd met ‘Big Mouth’, het hele mooie ‘Forever My Love’, eentje speciaal voor zijn vrouw en dat ook te vinden is op de laatste cd. Het eerste deel wordt dan afgesloten met ‘Let Me Love You Baby’ van de legendarische Buddy Guy.

Ondertussen waren de temperaturen in de kleine joint gestegen naar ongekende hoogtes en drong een frisse pint en een frisse neus zich op. Na een wel heel korte pauze nam het trio terug plaats op het podium en kon met ‘Sugar Sweet’ van Freddie King het tweede gedeelte van start gaan.

Mike en zijn acolieten hielden het muzikaal niveau even hoog als in het eerste deel en dat was meer dan duidelijk bij onder andere ‘Don’t Bring Me Down’, het duistere ‘Evil’ en het meer dan stevige ‘Dying Day’. Alles is een demonstratie van Mike’s gitaartalent, maar ik blijf benadrukken dat zijn ritmesectie out standing is. Het tempo wordt er even uitgehaald met het tragere ‘Darkness’. De gashendel wordt terug opengetrokken met het funky klinkende ‘’Back Problems’ een nummer waarin Mike plaats laat aan zijn twee begeleiders om evenzeer te laten zien wat ze in hun mars hebben, waardoor wij getrakteerd worden op een knappe bas solo en even knap werk van Matt Johnson aan de drums.

Ondertussen waren we bijna aan het einde van de avond en met ‘Judgement Day’ werd er meer dan stevig werk afgeleverd. Song dat redelijk hard neigt naar potige rock en dat werd meer dan duidelijk toen er naadloos werd overgegaan naar ‘Whole Lotta Love’ van Led Zeppelin. Hiermee bracht hij wel een groot deel van de aanwezigen in vervoering.

Met deze song viel ook het doek over deze gig, echter niet zonder de obligate bisser te brengen. Het was nog lang geen 23 uur weet je wel. Het werd een trage song om afscheid te nemen van een zeer dankbaar publiek want het trio kreeg een stevige staande ovatie. De gitaarliefhebbers hadden duidelijk hun hartje kunnen ophalen.

Volgende afspraak daar in Ruiselede is op 04 november met het bezoek van de Nick Moss Band samen met de onnavolgbare Dennis Gruenling.
Chers folks!!

Marcel